Thyme's

เอื้อมมือคว้าดวงดาว ไขว่คว้าดวงจันทร์ เอาดวงอาทิตย์มา เก็บเอาไว้ในมือ ปล่อยให้โคจรพร้อมกับเสียงเพลง ยึ่งเธอก้าวเดินไปข้างหน้าเท่าไหร่ ก็ยิ่งรู้ข้อเสียตัวเอง ในทุกๆคืนวันต้องซ่อนปกปิดมันเอาไว้เรื่อยมา ไม่รู้เลย ว่ายังมี ช่วงเวลาดีๆที่คอยซ่อนอยู่ ในที่ใดที่อยู่ในหัวใจของเธอเอง กลางฝนโปรยปราย เธอยืนตรงนั้นทั้งที่เปียกทั้งกาย จากนั้น ฉันหัวเราะ ส่งยิ้มไปพร้อมกันกับเธอ แด่ความฝันทุกสิ่งที่ไม่มีทางเป็นจริงในสักวัน ร่วมหัวเราะด้วยกัน จนข้ามราตรีเนิ่นนานนี้ไป สักวันนึงก็ต้องโตขึ้นอยู่แล้ว พวกเราต้องโตขึ้นเป็นผู้ใหญ่ ต้องอยู่ภายในโลกที่โหดร้ายขึ้นทุกวัน เอื้อมมือคว้าดวงดาว ไขว่คว้าดวงจันทร์ เอาดวงอาทิตย์มา เก็บเอาไว้ในมือ ปล่อยให้โคจรพร้อมกับเสียงเพลง ชีวิตของเธอ เธอสร้างขึ้นเอง เป็นพระเอกของทุกเรื่องราว เพียงหนึ่งคนที่มีสิทธิสร้างสรรค์ คนนั้นคือเธอ ยิ่งเปรียบเทียบตัวเองกับคนรอบกาย ก็ยิ่งกลัวที่จะก้าวต่อ บอกว่าไม่เป็นไร ยกมือขึ้นปิดตาและหลบหนีไป ไม่รู้เลย ว่ายังมี เธอที่คอยยืนเป็นกำลังใจให้ตลอด ถึงแม้ฉันเป็นเพียงคนขี้ขลาดมากคนนึง “เธอก็คือเธอและคนที่เหลือก็คือตัวเขาเช่นกัน ...

ทำไมเธอจึงไม่เดือดร้อนอะไร ทั้งที่เอ่ยพูดพ่นโป้ปด ออกไปให้ใครๆ ทีละเล็ก ทีละน้อย ทุกถ้อยคำโกหก มันได้ประสานและกองทับซ้อน จนเปลี่ยนรูปร่างไป ทำไมเธอจึงยังยิ้มแย้มให้ใคร ทั้งที่ในใจเธอแสนว่างเปล่าและไม่เหลืออะไร ควางเศร้าหมองที่หลบซ่อนอยู่ตรงข้างหลังกำแพง จะต้องกำลังแอบมองดูเธอจากที่ใดสักที่นึง นั่นก็เพราะว่าฉันคือคนที่คอยเฝ้าห่วงใยเธอ เธอคงมีเหตุผลที่จะต้องเลือกและทำอย่างนั้น ในเวลาเที่ยงคืนระฆังก้องกังวาล เพียงเวลาไม่นานที่ถือกำเนิดขึ้นมา ความเดียวดายเอย ความเดียวดายเอย ให้ฉันได้ช่วยเติมเต็มเธอ เอาล่ะ ช่วยอ้าปาก กว้างขึ้นอีกสักนิด ฉันจะช่วยป้อนมันเข้าไปในร่างกายเธอ มันคือ Surround medical in melody ทำไมเธอจึงคอยบีบคั้นตัวเอง เข้มงวดกับทุกเรื่องทุกๆอย่างที่ผ่านและเข้ามา เธอคงเพียงแค่ต้องการให้ใครเขายินดี และเอ่ยชื่นชมในความเป็นเธอก็เท่านั้นนั่นเอง นั่นก็เพราะว่าฉันคือคนที่คอยเฝ้าห่วงใยเธอ มันคงเป็นเพียงแค่ความคิดเพียงชั่วครู่เดียวใช่มั้ย เพลงที่ก้องดังอยู่ นี่เป็นของใครกัน ในโรงพยาบาลภายในป่ารกทึบ จะคอยดูให้เอง จะคอยดูให้เธอ ตัวตนที่ซ่อนไว้ข้างใน พับแขนเสื้อขึ้นหน่อย พับขึ้...

ที่เราเกิดมาคือเมืองที่เต็มไปด้วยไอเสีย ที่มีกำแพงคอยกีดกั้นเราจากโลกทั้งมวล สีของทุ่งหญ้าจะเป็นเช่นไร ก็ไม่เคยได้ล่วงรู้ ถ้าเอาแค่คอยความช่วยเหลือโดยไม่ก้าวไปไหน ก็รังแต่จะนั่งเล่นเกมเก่งขึ้นเท่านั้นเอง เขาพูดพลางหัวเราะเยาะขึ้นมา เสียงผู้คนเริ่มกรีดร้อง เสียงปืนลั่นดังกังวาล ชีวิตคืออะไรยังไม่รู้เลย เขาถอนหายใจกลายเป็นควัน พลางเอื้อนเอ่ยคำพูดหนึ่งขึ้นมา "เราจะหนี" เมื่อก่อนเราทั้งสองเคยมี ความฝันที่เป็นหนึ่งเดียว ว่าด้านนอกกรงที่คับแคบเช่นนี้ จะต้องมีรักอยู่ที่ใดที่หนึ่งอย่างแน่นอน ภาพฝันที่ได้ทะยาน โบยบินขึ้นบนฟากฟ้า ทะลุกรงที่ปิดกั้นอยู่ ฝันไปไม่รู้กี่ครั้ง เมื่อนานมาแล้วเขาเคยได้แสดงสิ่ง ๆ หนึ่ง เคยโอ้อวดมันด้วยท่าทางภูมิใจเสียเหลือเกิน ทั้งที่เป็นเพียงแบบร่างโง่งม เรื่องเพ้อฝันของเด็กน้อย แต่ถึงอย่างนั้นฉันก็เลือกที่จะก้าวเดินตามเขา และตอนนี้สิ่งที่ถูกวางอยู่ข้างหน้าก็คือ เครื่องบินในแบบที่เขาเคยบอก เสียงแจ้งเตือนเริ่มขึ้นแล้ว เสียงของตำรวจลั่นร้อง เสียงสัญญาณเริ่มยิงก็ดังขึ้นมา ช่องว่างช่องนึงบนกำแพง เป็นเส้นทางให้ลอดผ่านเข้ามา เพื่อหลบหนี เมื่อก่อนเราทั...

Off vocal :  youtu.be/rVorl0YsIIs Original : Radwimps เนื้อเพลง ลมที่พัดโชยผ่านช่องว่างระหว่างสองเราที่อยู่เคียงกัน นั้นได้นำพาความเศร้าสร้อยมาจากดินแดนแสนยาวไกล ฟ้าเบื้องบนในภายหลังที่หยาดฝนได้ร่วงหล่นลงมา ทอประกายสาดทอแสงงดงามยิ่งกว่าทุกช่วงเวลา ถ้อยคำเอ่ยบอกจากพ่อที่มักจะเย็นยาและเสียดแทงใจ แปลงเป็นถ้อยคำนึงที่มอบอุ่นไอให้ใจ เพราะว่าไม่เคยจะรู้ว่าอะไร คือยิ้มหรือว่าความฝันที่มี ทำได้เพียงคอยให้เธอนำ และเดินตามเธอเรื่อยไป อีกสักนิดเดียวก็พอ แค่เพียง อยากขอให้นานกว่านี้ อีกแค่เพียงสักนาที ก็พอ อีกสักนิดเดียวก็พอ แค่เพียง อยากขอเพียงเสี้ยวนาที ให้ฉันและเธอ ได้อยู่ข้างเคียงกัน เราจะโบยบิน ผ่านห้วงกาลไปอย่างนี้ เราจะปีนและก้าวข้ามวันที่กีดขวาง ทั้งการซ่อนและการตามหาเธอ จะพอได้หรือยัง ที่เธอยิ้มยามที่เศร้าในใจ และร้องไห้ออกมายามที่ตื้นตันใจ นั่นก็เพราะว่าใจเธอนั้น ได้ก้าวผ่านตัวของตัวเธอเอง มีของสิ่งหนึ่งที่ได้รับจากดาว คำขอวอนท้องฟ้าเบื้องบน แต่ว่าในตอนนี้ดวงดาวกลับหล่นลงมาข้างกาย คำขอเป็นพันที่เคยพร่ำอ้อนวอนและขอให้มันเป็นจริง จะเปลี่ยนคำขอนับพัน ให้เป็นคำวอนหนึ่งเดียว ...

จักรวาลที่แสนไกลโพ้น มีสิ่งนึงที่อยู่ข้างใน คือทรงกลมใบใหญ่สีคราม แทนความหมายคือโลกของเรา เสี้ยวความทรงจำแห่งความรัก ใส่จดหมายแล้วส่งทอดไป ไปให้เธอที่อยู่แสนไกล ในเกาะเล็กท่ามกลางทะเล แล้วเวลาก็เวียนเปลี่ยนผัน ตั้งแต่วันที่ได้พบกัน หัวใจฉันพองโตขึ้นมา พร้อมจดหมายที่กองทับถม ไม่จำเป็นต้องเอ่ยคำไหน เสียงที่ก้องดังจากหัวใจ ถึงบางครั้งจะทำร้ายใคร หรือทำให้เสียใจก็ตาม เสียงที่ดังอยู่ไกลสุดแสน ก้องสะท้อนให้เธอได้รู้ ด้วยบทเพลงอ่อนโยนเพลงนี้ จะเปลี่ยนแปลงโลกเธอทั้งใบ นั่นไง คนนั้นที่เธอมอบรัก คนที่สำคัญในหัวใจ ก็อยู่ข้างเธอไม่เคยเปลี่ยนไป ถ้าหาก เธอลองฟังดูสักครั้ง ก็จะได้ยินสุ้มเสียงหนึ่ง คือเพลงรักที่ก้องดังกังวาล นั่นไง เสียงนั้น เพลงนั้น คือบทเพลง แห่งรักที่ก้องดัง แม้เส้นทางที่ต้องผ่านพ้น คือถนนในยามค่ำคืน แต่เราก็ยังมีแสงจันทร์ ที่คอยนำบนทางเส้นนี้ มือของเราประคองกันไว้ ไม่มีวันที่จะแยกไป ใจเราสองงอกเงยขึ้นมา ในคำสาบานนิรันดร แม้ว่าจะเนิ่นนานเพียงไหน ใจของฉันไม่เปลี่ยนผันไป การกระทำที่ทำเพื่อเธอ และคำพูดที่ยังคงเดิม ถึงแม้ว่าจะมีบางครั้ง ที่ทำให้น้ำตารินไหล แต่ว่ามันจะเปล...

ก็เป็นแค่เพียงเด็กคนหนึ่ง ทำแค่เรื่องที่ชอบใจ ไม่ชอบก็จะไม่สน อนาคตที่เคยคิดไว้ก็ไม่มี ทำได้แค่รอคอยให้ความฝันเกิดขึ้นในใจ แต่กลับหวาดกลัววันพรุ่งที่ใกล้เข้ามา เกลียดชังกับอนาคต ขังตัวอยู่กับอดีต ท้ายสุดทำได้แค่ตะโกนให้ฟ้ารับฟัง "ตื่นขึ้นมา ตื่นขึ้นมา ขอให้พบเจอวันเดิม" ดวงอาทิตย์และจันทรากลับไม่เปลี่ยน ยังคงวนเวียนกันสาดทอแสงบนฟากฟ้า แต่ว่าในคืนนี้มันกลับไม่เหมือนเดิม เพราะมีเธอ ที่เดิน ก้าวเข้ามา ร่ายรำบนฟ้า แสงดาวที่ทอประกาย นำทางให้เรา ไปสู่ปลายทางแสนไกล เย้เย "พวกเราต้องมุ่งเดินไป ไปสู่พรุ่งนี้ที่กำลังเฝ้าคอย หากต้องจบลงที่ฝันในยามราตรี ขอให้อดีตได้เปลี่ยนแปลงไปสักที" แต่ไม่มีทางที่จะพูดขึ้นหรอก พรุ่งนี้ก็ขอให้ได้เจอเธออย่างวันนี้ ได้หัวเราะด้วยกัน ถัดจากตอนนั้นโลกนี้ก็ได้เปลี่ยนผันไป ภายในใจฉันเชื่ออย่างนั้น ไม่ว่าฉันจะพยายามเท่าใด วันพรุ่งก็ยังคงเหมือนเดิม แต่ว่าโลกใบที่ฉันและ เธอ เคย เฝ้ามองด้วยกัน โลกนั้น กลับเปล่งประกายงดงามยิ่งกว่า ไม่มีทางลืมได้หรอก ภาพในวันนั้น ที่ทอประกายในความจำที่ไม่เคยจาง ความคิดที่เคยนึกเอาไว้หากฉันไม่มีเธอเดินเคียง ก็ยังโ...

แสงตะวันจากฟ้าเบื้องบน ที่ต้องการไขว่คว้า ไปให้ถึง ไปให้ถึง บนฟากฟ้า เคยมีใครบางคนพูดบอกมาว่าชีวิต และโชคชะตาได้ถูกกำหนด โดยไม่ สามารถเปลี่ยน เพราะงั้นถึงจะต้องเจอเรื่องน่าเศร้าขนาดไหน ก็ไม่ต้องเสียใจไป ขนที่ไม่งดงามบนปีกทั้งสองข้างนี้ เสียงขานร้องที่คับคล้ายกับเหยี่ยวไปก็ไม่ ช่วยอะไร คำพูด ความเกลียดชัง ที่ถาโถมเข้ามานั้น ได้คอยทำร้ายหัวใจ ปล่อยให้ความมืดโอบกอดซ่อนกายภายใต้เงา พลางเฝ้าตามหาคำตอบที่เคยได้เอ่ยถาม โดยที่ไม่ทัน รู้ว่าทำไมนั้น หยดน้ำตากลับไหลริน หากคำวอนนี้จะก้องดัง ให้ดาวทั้งผืนแผ่นฟ้าได้รับฟัง ก็คงจะกางปีกโผบิน ก้าวข้ามความเดียวดายนี้ ไม่ว่าจะต้องเจ็บเท่าไหร่ จะโดนเผาให้มอดไหม้ไปก็ตาม อีกสักครั้ง อีกสักครั้ง จะโบยบินขึ้นไป ทำไมกันชีวิตนี้ถึงได้น่าเศร้านัก การที่ทำร้ายสักคนลงไปโดยที่ไม่ ได้รู้ตัว จะไม่มีวันให้อภัยกับการกระทำนี้ ที่ฉันได้ทำลงไป ต้องการที่จะมีใครสักคนเข้ามารัก ไม่เคยพร่ำขอคำวอนแบบนั้นให้เป็นจริงสักครั้งเดียว แค่เพียงอยากขอ มีชีวิตอยู่อย่างนี้ โดยไม่ต้องเสียอะไร ท่ามกลางความมืดในยามค่ำคืนที่คลืบคลาน มีเพียงแค่แสงประกายจากดาวที่เด่นชัด โดยที่ไม...

ในตอนที่ฉันเปิดประตู กลับมีแสงจากยามค่ำคืนซัดสาด เมื่อวานเดินทางกลับบ้านด้วยทางใด มีแค่เพียงร่างกายที่รู้ดี ในวันนี้เป็นอีกวันนึง ที่ยังหลงทางภายในเมืองนี้ ทุกภาพทิวทัศน์ ดูชินตา แต่ไม่เคยรู้จักมันเลย เมื่อเริ่มท้อและไปต่อไม่ไหว แต่เมื่อลองก้าวกลับเดินไปต่อได้ไกล ก็ร่างกายนี้ไม่ตายง่ายๆหรอก พอพูดออกมาก็รู้สึกอายนิดนึง ถึงไม่รู้ต้องทำอะไร แต่รู้สึกเหมือนต้องทำอะไรแล้ว เพราะใจดวงนี้ มันร่ำร้อง อยากขอลองดูอีกครั้ง ขอจงเงยหน้าขึ้นมอง ด้วยแก้วตาสีดำที่มี และแล้วแสงจะส่องเข้ามา หากเธอกล้าที่จะเผชิญมัน อยู่กลางโลกที่ย้อมด้วยเรื่องราว ที่ฉันคนนี้สรรสร้างขึ้นมา แต่ก็ยังคงเฝ้าหาความหมาย รอยแผลที่ไม่ต้องการ ที่เป็นฮีโร่ได้ก็มีแต่ฉัน ในโลกใบนี้ที่เวียนต่อไป จะขอแสดงละครบทนี้จนเสี้ยวนาทีสุดท้าย แล้วความว่างเปล่า ที่ปิดไว้ จะทำยังไงกับมัน Hello ว่าไง ฉันอยู่ตรงนี้ Hello ว่าไง ฉันอยู่ตรงนี้

โบสถ์ธรรมดาหลังหนึ่ง ตั้งอยู่ที่ริมทางของถนน ได้ยินเสียงของผู้คนกู่ร้อง พร้อมเสียงระฆังกังวาล เมื่อหันมองไปหาเธอ ราวกับพบเจอนางฟ้าเข้าแล้ว และคนที่ยืนอยู่ข้างเธอนั้น คือชายที่ไม่เคยเจอ เธอคนที่ฉัน อยู่ข้างกายมาแสนนาน ก็คือเจ้าหญิงจอมซนในตอนที่เราเป็นเด็ก แต่ในตอนนี้ความงามเหล่านั้น ได้-ทำให้ฉันทรมาณ อย่าไปได้ไหม อย่าจากไปไหน อย่าปลุกให้ฉันฟื้นจากฝันนี้ได้ไหม ทั้งที่เคยคิด ว่าเราสองนั้นต้องไม่มีวันที่จะแยกจากกัน แต่ยิ่งไล่ตาม ก็ยิ่งดึงรั้ง จนสุดท้ายฉันก็โตขึ้นไม่ได้สักที มีเพียงแค่ฉัน ที่โดนถูกทอดทิ้งไว้ ไปต่อไม่ไหว เดินทางไปยังบ้านเกิด ที่เคยทอดทิ้งเมื่อนานมาแล้ว และซองจดหมายเชิญที่ได้รับ ไม่กล้าพอจะฉีกทิ้งไป ถึงแม้ว่าจะมีคนเกลียดชัง ตัวฉันเท่าไหร่ ก็มีเพียงเธอที่คอยส่งยิ้มให้มาตลอด เธอรู้บ้างมั้ยว่าทำแบบนั้น ทำให้ใจฉันยิ่งทรมาณ อย่าบอกได้ไหม อย่าพูดได้ไหม ได้โปรดอย่าขานคำสาบานนั้นได้ไหม ได้แต่วินวอน เพียงชั่วครู่นั้น ได้โปรดเวลาหยุดลงจะได้ไหม และหากเป็นจริง จะเข้าไปขวาง จะเป็นคนพาตัวเธอหลบหนีไปให้ไกล ได้แต่คิดไป เพราะไม่มีทางที่มันจะกลายเป็นจริง พอฉันเอ่ยคำพูดออกไปว่า ...

จำนวนของผู้คนที่กำลังเดินทาง ถักทอเรื่องราวอันเป็นนิรันด์ สายลมแห่งโชคชะตาได้โชยพัด ให้เราก้าวไป แบบแผนชีวิตมนุษย์ที่ดำเนินมา ไม่ได้ซ้อนทับกับใครสักคน เลื่อนลอยอ้างว้าง ท่ามกลางโลกกว้างใบนี้ ดั่งดางหางที่ถูกทอดทิ้ง การที่เราสองโคจรจนมาพบกันไม่ใช่อะไรที่ใครเรียกว่าปาฏิหาริย์ แต่เป็นเพียงเพราะแรงดึงที่เกิดขึ้นมาได้พาเราสองเจอกัน ในวันนี้ เพราะงั้นจึง ต้องการดูแลทุกอย่างที่ตัวฉันมี แม้พันธนาการจะดึงรั้งเราเอาไว้ และหากว่าฉันต้องแหลกสลาย หรือต้องเผชิญอะไรก็ไม่สนใจ หากพรุ่งนี้ทางข้างหน้าจะพังทลายลงไป หรือว่าจะมีเส้นทางขวากหนามมากแค่ไหน แต่ฉันก็จะยังก้าวไป I'm Shooting star ท่ามกลางสถานที่ที่เราไม่เคยเจอ เรื่องราวของโลกได้เปลี่ยนผันไป เธอที่ยอมแพ้จะกำลังเคลื่อนห่างไป กระโจนเข้าคว้ามือเธอเอาไว้ เราได้วาดฝันกำหนดเส้นทางขึ้นมา ที่พาตัวฉันเดินทางก้าวสู่อนาคต /จุดพิกัดของปลายทางแม้อยู่แสนไกลก็ยังจะมุ่งเดินทางเพื่อตามหา ตอนนี้จึง ต้องการดูแลทุกอย่างที่ตัวฉันมี แม้พันธนาการจะดึงรั้งเราเอาไว้ และหากว่าฉันต้องแหลกสลาย หรือต้องเผชิญอะไรก็ไม่สนใจ หากพรุ่งนี้ร่องรอยทางเดินที่ฉันเคยก้าวผ่า...

หากว่าแม้จะรู้ และแม้จะยอมรับได้แล้ว ก็ไม่มี ทางที่จะ ยอมแพ้เรื่องของเธอหรอกนะ ก็เพราะรักไปแล้วนี่นา ทั้งพึ่งพาไม่ได้เลย ทั้งที่ไม่น่าสนใจ ทั้งที่ทำเป็นแต่วิ่งหนี คนๆนั้น มีอะไร ทำให้เธอชอบได้ลง ถึงจะลองพยายาม ไม่ใส่ใจเรื่องชั้นปี ที่เขามีมากกว่าเล็กน้อย/ แต่ว่าก็ ไม่อยาก ให้พวกเธอได้พบกันเลย แต่นับจากนั้นมา ก็สังเกต เจอเรื่องไม่คาดคิด พอได้สบสายตา ทั้งสองคน ก็จะส่งยิ้มให้กัน การกระทำของเธอ ทำให้ใจของฉันเริ่มกลัว ก็ไม่รู้ว่ารัก ได้มอบไปให้เธอเมื่อไหร่ จะกี่ครั้งก็ตาม ที่ได้สบสายตา วอนขอเวลาจงหยุดลงจะได้ไหม? หากว่าแม้จะรู้ และแม้จะยอมรับได้แล้ว ก็ไม่มี ทางที่จะ ยอมแพ้เรื่องของเธอหรอกนะ/ ก็เพราะรักไปแล้วนี่นา ทั้งที่รู้ว่าพวกเธอ มีระยะห่างลดลง เริ่มเข้าใกล้กันทีละนิด แต่ก็ไม่ คิดจะ ยอมมอบเธอไปให้ใคร ทั้งที่เรื่องของเธอ มักจะมาก่อนเรื่องใด ยกให้เป็นที่หนึ่งเสมอ แต่ก็ไม่ พอใจ ทุกครั้งที่เธอใกล้กับใคร ไม่รู้ว่าเมื่อใด เรื่องของเธอ กลับดูเหมือนผิดเพี้ยน พอได้สบสายตา เธอก็จะ หันหน้าหนีไม่กล้าทักทาย เพียงเสี้ยวใบหน้าเธอ ทำให้ใจของฉันเริ่มกลัว คำว่ารักเอ่อล้น เพิ่มขึ้นมา มากขึ้นท...

อ้าอา เมื่อเงยมองขึ้นบนท้องฟ้า ก็ดูเหมือนมันจะถล่มลงมาบดบี้หัวใจ อ้าอา ปลายทางชีวิตนี้ของเรา ถูกบันทึกลงในรหัส DNA /May be IDที่บันทึกบาปไว้ เกิดโดยตั้งใจหรือว่าเป็นข้อผิดพลาดก็ตามที ถ้าหาก การเล่นละครเป็นสักคน เป็นแค่ตัวแทน หากว่าไม่พร้อมยอมรับ ฉันจะเปลี่ยนแปลง เป็นตัวปลอมแสนลวงหลอก เป็นคนอีกคนใน โลกเลขฐานสอง/ ของที่เรา ไม่เคยต้องการ โค้ดยีนในกายนี้ มันเรียกหา อะไรที่ใช้ทดแทนความเจ็บที่ฉันมี ไม่รู้ว่าอะไร ที่เสียไปมัน ถึงว่าไม่เคยเข้าใจ ของสิ่งนั้นก็ยัง คงทอประกาย อ้าอา โลกนี้ที่โดนกำหนดไว้ อยากจะต้านทาน แต่ทำยังไงมันก็ไม่เคยเปลี่ยน ท้อใจ อยากจะเลิกไปแล้วหรือไง? แต่ถึงยังไงร่างกายกลับกระทำสวนทางไป.. ความจริงแล้วเรื่องที่ดีใจ หรือจะเสียใจจนหลั่งน้ำตา ไม่มีแล้วของแบบนั้น... คำลวงเท็จที่เคยพูดไป ว่า "ฉันพูดจริง" หลอกเธอทุกวัน กลายเป็นบาปทับถมใจดวงนี้ โปรดอภัยให้ฉัน ที่ทำผิดพลาดได้มั้ย... ก็ ของที่เรา ไม่เคยต้องการ ก็คือใจดวงนี้ มันเรียกหา น้ำตาไว้ใช้ทดแทนความเจ็บที่ฉันมี แต่ว่าน้ำในตา ที่ไหลรินลง กลับทอประกายงดงามท่ามกลางความเศร้าใจ ที่ล้นลงมา ของที่เรา ไม่เคยต้องก...

อธิษฐานต่อดาวนับพันล้านล้านดวง ช่วยบันดาลคำขอวอนให้เป็นจริง ตอนที่ฉัน รู้สึกเหนื่อยเกินจะก้าวเดิน ทุกอย่างรอบกายก็ดูเหมือนเคลื่อนไปช้า โชคชะตาราวกับจะกลั่นแกล้งกัน บันดาลให้เราได้เจอกันตอนนี้ เมื่อนึกถึง ก็รู้สึกผิดเหลือเกิน ที่ไม่ยอม ไม่กล้าคว้ามือข้างนั้น ความในใจที่ปนเปและสับสน ทำให้ฉันยังคลุมเครืออยู่อย่างนี้ โลกนี้ที่เวียนเปลี่ยนอยู่เรื่อยไป ภาพที่เธอเคยข้างเคียงกับกลับเลือนหายไป(x) เหลือแค่เพียงฉัน ที่คอยแต่วิ่งไล่ตาม ขอเถอะนะ ฉันไม่อยากลืมอีกแล้ว รอยยิ้มของเธอ (y) ดาวดวงนั้นเฝ้ามองแค่เธอผู้เดียว ด้วยความรักทั้งร้อยล้านปี ไม่เคยแปรไปให้คนไหน ใบหน้าของเธอที่เปื้อนรอยน้ำตา พยายามซ่อนไว้ไม่ให้ใครมอง อธิษฐานกับดาวตกที่ร่วงลง ถึงว่าจะรู้สึกเขินอยู่ไม่น้อย ก็ตาม คำที่ขอแล้วส่งให้ดาวดวงนั้น "อยากเคียงข้างเธอเรื่อยไป ต่อจากนี้" ถึงจะรู้ดี ว่าความต้องการ ปาฏิหาริย์ที่ไม่เคยบันดาลให้สมใจ ก่อนเธอจะไป ได้โปรดฟังคำขอที่ ช่วยส่งคำพูดนี่ ส่งไปให้ถึง "ขอบคุณเหลือเกิน" ลมโชยที่เธอบอกว่าช่างหนาวเย็น ความจริงมันก็ไม่ได้แรงมากเกินกว่าใครจะทนไหว ยิ้มที่ฉันพยามมอบมัน...

หากว่าดวงใจของฉัน มันหยุดเต้นลงตอนนี้ ก็เชื่อว่ามีชีวิต คุ้มค่ากับการที่ครั้งหนึ่ง ได้เคยเกิดมา เมื่อลองพยายามนึก อะไรที่ยังติดค้าง มีเพียงเรื่องเดียวเท่านั้น นั่นคือความปราถนา "อยู่ข้างเธอตลอดไป" เสียงหัวใจที่ดัง ก้องภายในอกข้างซ้าย บอกว่าชีวิตหนึ่ง มีไว้ใช้เคียงกับเธอ หากถามเหตุผลในการมีชีวิตของฉัน คำตอบนั้น ก็คือเธอ วันใดเกิดเสียใจ จนสายน้ำตารินไหล ลงมาเชื่อมหัวใจ เราให้ตรงกันกว่าเดิม ทุกครั้งที่พูดคุย ทำให้ฉันได้เรียนรู้ เรื่องของเธอ จังหวะใจก้องดัง แปลเป็นถ้อยคำว่า "ฉันรักเธอ" มันสั่นพ้องต้องกัน กับเรื่องที่คิดไว้ตลอดมา ด้วยคำมั่นสัญญา ว่าไม่มีทางปล่อยมือของเธอ ไม่มีวันปล่อยให้เธอเหงา ก้าวทางต่อไปด้วยตัวคนเดียว หากจังหวะใจของฉัน แปลงเป็นถ้อยคำหนึ่งคำ หนึ่งนาทีเจ็ดสิบครั้ง แปลว่ายังมีชีวิตอยู่ ไม่ตายจากไป แต่เมื่อเธอเข้ามาในชีวิต จำนวนก็เริ่มเพิ่มขึ้นเล็กน้อย หนึ่งนาทีร้อยสิบครั้ง แปลว่าฉันรัก รักแค่เธอ คนเดียวเท่านั้น เสียงหัวใจที่ดัง ก้องภายในอกข้างซ้าย บอกว่าชีวิตหนึ่ง มีไว้ใช้เคียงกับเธอ หากถามเหตุผลในการมีชีวิตของฉัน คำตอบนั้น ก็คือเธอ อีกครั้ง...

ในการที่เธอและฉันได้พบเจอ ถึงจะเป็นเรื่องน่ายินดีแค่ไหน แต่กลับเศร้าใจทุกครั้งที่คิดว่าเรื่องนี้ เหมือนโดนเขียนไว้โดยสักคน รวบรวมความทรงจำแสนมีความสุขนี้ด้วยความเจ็บช้ำ เตรียมใจกับเรื่องที่พวกเราต้องเจอ วันที่เราต้องแยกทางกัน ถ้าหากว่าฉันต้องไปแก่งแย่งชิง กับใครคนไหนเพื่อมีชีวิต ก็จะยอมเป็นเพียงคนนึงที่ถูกลืมเลือน ไม่มีใครเห็นหรือสนใจ คงไม่เจอทั้งเรื่องแสนวุ่นวาย สับสน หรือความขัดแย้ง ถ้างั้นคงไม่มีทางที่เธอจะได้เจอฉัน เข้ามาพูดคุย ทั้งที่สัญญากับกับตัวเองว่าไม่ว่าจะรู้สึกอะไร ก็จะบอกเธอทุกเรื่องในใจ ก็ดันพูดโกหกออกไป ว่าเรื่องนี้เป็นความลับ ที่ไม่อยากพูดให้ฟัง ฉันที่ขี้กลัวยิ่งกว่าใครข้างในไม่ใช่ที่พูด ไป ไม่เหมือนที่เธอเข้าใจมาตลอด แล้วทำไม แล้วทำไม แล้วทำไม ไม่ว่าจะเป็นสีความเศร้าใจ ที่ไม่มีวันจาง หรือรอยแผลเป็นข้างในใจ หากว่ามีเธอที่เคียงข้างกัน แล้วฉันก็คงจะหัวเราะได้ดังกว่าที่เคย ภาพที่เห็นข้างหน้าเริ่มพร่ามัว ด้วยม่านของน้ำตา เหมือนจะละลายและหายไป จะมีปาฎิหาริย์เท่าใดคงจะใช้ไม่พอ ก็มีเธอคนนี้ที่ยังคอยเรียกชื่อฉันเรื่อยมา ถ้าหากว่าวัน นึงเธอเดินหลงทางไป ไม่มีแม้ที่ใดที...

"ไม่ว่าใครบนโลกก็ตาม ก็ต้องพบกับการลาจาก" มีบางคนเคยพูดให้ฟัง แต่ก็จำเขาไม่ได้แล้ว เมื่อฉันลองหยุดยืนตรงนี้และกลับไปมองเรื่องราวก่อนนั้น ก็พบว่าเรื่องที่เขาพูด นั่นเป็นเรื่องจริง ถ้าชะตาพาให้พบเจอ ไม่นานนักก็ต้องแยกจาก มีบางคนเคยพูดให้ฟัง แต่ก็จำเขาไม่ได้แล้ว ถึงจะเป็นอย่างนั้นเราก็สามารถเริ่มต้นขึ้นได้อีกครั้ง แต่ว่าฉันก็ยังไม่เข้าใจถึงเหตุผลที่ฉันได้เกิดมา พยายามไม่กังวล ไม่สงสัยว่าตัวเราเกิดมาทำไม? แต่สิ่งที่รู้ก็คือ ในตอนนี้ฉันนั้นยังมีชีวิต ได้โปรด บอกฉันให้รู้ที เรื่องราวที่เธอซ่อนไว้ตลอด สิ่งใดกันที่เธอจะรัก หมดใจนี้ยอมให้ไป ได้โปรด บอกฉันให้รู้ที เรื่องราวที่เธอซ่อนไว้ตลอด สิ่งใดกับที่เธอหวาดกลัว สุดหัวใจ ไม่ว่าจะเจอเรื่องแบบใด ให้ฉันอยู่ข้างๆได้ไหม สีของความเศร้าใจของเธอ เปรอะเปื้อนพื้นที่เธอเดินผ่าน แต่ไม่นานเมื่อหิมะโปรย จะทับถมความเศร้าเหล่านั้น ฉันก้าวเดินออกไปพร้อมชีวิตสุดแสนธรรมดานี้ แต่พอหันมองดู เหมือนฉันจะถูกกลบด้วยหิมะที่อ่อนโยน หากมีพายุเข้ามา มันก็ไม่สามารถจะเปลี่ยนแปลงอะไร ไม่ต่างกับเรื่องในใจ ไม่มีอะไรที่สามารถจะแปลงเปลี่ยนมัน ไม่ว่าใครบนโล...

ริมถนนใต้ตึกนาฬิกาสูงใหญ่ ในบ้านเล็กๆหนึ่งหลังมีเด็กชาย คนนั้นที่หลงรักเสียงเพลง และทำนองคำร้อง แต่เป็นเพราะเขาขาดความมั่นใจ ไม่เชื่อมั่นในเสียงของตัวเอง เขาจึง ไม่อาจขับร้อง มอบเสียงเพลงนี้ ส่งไปให้กับใครๆ มีคุณด็อกเตอร์คนนึงเดินมาเห็น จึงเริ่มทำงานจนไม่ได้หลับได้นอน ประดิษฐ์สิ่งนึงออกมา มอบให้เด็กชายแห่งเสียงเพลง "แค่สอนให้เธอได้รู้จักบทเพลง ทำนอง คำร้อง เพียงแค่นั้นก็พอ" หุ่นยนต์วิเศษตัวนี้ ก็จะร้องทุกบทเพลงที่เธอสร้างขึ้นมา ทุกคำร้องที่เขียน ทำนองจากใจ ฉันจะเป็นคนที่ร้องทุกๆอย่างให้เธอ เด็กชายเบิกตากว้างด้วยความตกใจ รวบรวมทุกความกล้าที่มี แล้วกดปุ่มมอบเสียงร้องนี้ให้เธอ แม้เสียงของเธอ จะไม่ใช่เสียงที่สมบรูณ์แบบนัก เสียงนี้ก้องดัง ออกไปทั่วผืนแผ่นฟ้ายามค่ำคืน หัวใจดวงหนึ่ง ถูกเติมเต็มด้วยบทร้องทำนองนี้ เพลงนี้ที่ส่งไปถึงตัวเธอ เพลงนี้ที่ส่งให้เธอรับฟัง จากวันนั้นเองเด็กชายก็ตั้งใจ จึงเริ่มทำงานจนไม่ได้หลับได้นอน แต่งเพลงให้หุ่นตัวน้อย ไม่นานก็เสร็จได้ด้วยดี ทุกครั้งที่สอนเธอถึงบทเพลง ทำนอง คำร้อง ที่ได้แต่งขึ้นมา หุ่นวิเศษจะส่งยิ้ม และขับร้องด้วยความสุขเสมอ จนวันห...

ไม่รู้ว่าเวลาได้ล่วงเลยผ่านไปเท่าไหร่ ที่ไม่มีเธออยู่ตรงนี้ ที่พวกเราต้องจากกันไป เสียงเพลงที่ก้องดังภายในเมืองที่แสนว่างเปล่า อา ท่วงทำนองบทเพลงพวกนี้ เป็นบทเพลงที่แสนคุ้นเคย แม้ไม่ว่าจะมองหันหน้าไปทางไหน ก็เห็น "เธอ" ชัดเจนเรื่อยมา นั่นแหละ ที่พรากเราจากกัน แสนไกล แม้ว่าอยากเจอแค่ไหน ถ้อยคำที่เรียงร้อยจากใจและรอยแผล จ่าหน้าซองด้วยความอ้างว้าง ทั้งๆที่รู้ว่ายิ่งทำไปยิ่งตอกย้ำ แต่ฉันยังตามหาเธออย่างนี้ ไม่รู้กี่ครั้งที่มอบรักให้เธอ ไม่รู้กี่ครั้งที่ร้องไห้เพราะเธอ ด้ายแดงที่คอยเชื่อมเราไว้ด้วยกัน พันผูกจองจำฉันเอาไว้อย่างแน่นหนา ถึงว่าฉัน ไม่สามารถพูดไป แต่ว่าตอนนี้ อยากจะเอื้อมมือไปหาตัวเธอ ช่างเจ็บปวดเหลือเกิน ในทุกๆครั้ง ที่พูดถ้อยคำ "ขอให้โชคดี" ทุกอย่างที่รวบรวมลงใส่ซองจดหมายแล้วส่ง คือข้อความที่มีเพื่อเธอ และความกังวลภายในใจ ถ้าไม่มีอะไรรอบกายเราที่เปลี่ยนผันไป อา ต้นเหตุคงไม่ใช่อะไร คงเป็นเรานั่นเองที่เปลี่ยน ทั้งข้อความและจดหมายที่เคยส่งถึง ไม่มีสักข้อความตอบกลับ ฉันก็ยังคงใช้เวลาเฝ้านึกถึงเรื่องราวเดิมซ้ำๆ ทุกครั้งที่เงยมองเจอทางเลือกอีกทาง ประตูปร...

เสียงที่คอยย้ำเตือน ว่าต้องมองดูความเป็นจริง เรื่องเคยฝันในเมื่อวาน ได้ละลายตายจากไปแล้ว ทำได้เพียงแค่ถอนใจ กับรักที่เป็นเพียงภาพลวง เสียงเยาะเย้ยที่ก้องดัง มาจากในใจของฉันเอง ของที่ฉันมี ที่หลงเหลือภายในอ้อมกอด มีเพียงของไม่สมบรูณ์ ราวภาพวาดไม่ได้ระบายสี รอยหยดน้ำที่ไหลริน รอยแผลที่ไม่สมานกัน เจ้าหนูน้อยนอนข้างทาง หยดเลือดรินไหลลงข้างกาย ทุกครั้ง ที่ฝัน พังทลายลงไป ทุกคำสาบานที่เอ่ยไว้ล้วนไม่มีความหมายอะไร ถึงวัน บอกลา โลกที่แสนมืดมน วันวานที่ทำใด้แค่ร้องไห้ต้องซับน้ำตาให้ตัวเอง ไม่มีถ้อยคำ อะไรที่ต้องการเอื้อนเอ่ย จิตใจนี้ร่ำร้องเตือน ว่ายังมีเรื่องปรารถนา ฟากฟ้าที่เคยหมองมัว ทุกครั้งที่เงยหน้าขึ้นมอง ละอองดาวทอทอดผ่าน ไม่นานรุ่งเช้าก็เข้ามาเยือน หากหลับตาจะเห็น เรื่องราวที่เคยวิ่งไล่ไขว่คว้าตลอด หากฝันอยู่ไกลสุดฟ้า จะลองตามหาแม้ยากเพียงใด หากล้มลงอีกครั้ง ก็จะหยัดยืนและลุกขึ้นมาด้วยตัวเอง ถ้าหากอนาคตที่ต้องการ ยังคงมองเห็นปลายทาง

กลีบของดอกไม้ร่วงโรยลงมา กระทบกับแสงอาทิตย์ยามเย็น ที่ยังคงส่องประกาย ไม่ว่าจะนานเพียงใด ก็ยังทำ ให้ฉันยิ้มได้ ดังเดิม หาดทรายที่เธอชอบมาประจำ คำสัญญาที่เขียนวาดลงไป กำลังเลือนจากไปพร้อม เวลาที่เปลี่ยนเวียนไป ความฝัน ของเราคงจบตรงนี้ ในโลกที่ฉันนั้นยืน มีเพียงแค่เพียงแสงสีสว่างใส สิ่งใดๆที่เคยต้องการ มันหลุดลอยไป จากมือนี้ ระหว่างที่เติบโตขึ้นมา ทุกอย่างก็ดูเล็กลงไปหมด สิ่งที่ทำ ร่วงหายไปตอนนั้นคืออะไร? เกลียวคลื่นที่เข้ามากระทบ สะท้อนวันวานที่เราเคยข้างเคียงกัน เรื่องราวที่ทำหายไป แต่ตอนนี้ ก็เข้าใจ ในสิ่งที่ได้เรียนรู้ กลายเป็นแสง ที่ทอดนำพาให้ก้าวเดินไป เพลงนี้ที่ฉันจะขับร้อง มอบไปให้เธอที่เคยมอบยิ้มให้มา ในยามที่เธอทุกข์ใจ อยากช่วยเหลือ คอยค้ำจุน เป็นแรงให้เธอต่อไป สิ่งเล็กๆ แค่นี้ที่พอจะมอบให้เธอ เหมือนครั้งที่เธอปลอบฉัน ที่แม้เศร้าใจเพียงไหน แต่แค่มีเธอข้างกาย ก็ยิ้มได้แล้ว... สิ่งที่ฉัน ฝากเอาไว้ ฝากให้ถึงเธอคนนี้ คือสิ่งของล้ำค่าที่เธอเคยมอบให้กัน ในวันนั้น หากว่าแม้ มองไม่เห็น ไม่มีรูปให้สัมผัส แต่ก็ไม่เคยจางหาย แม้ว่าเวลาผ่านไป เท่าใด.. ไม่ว่าคลื่นพัดมากี่ครั้ง...

เกล็ดของหยาดน้ำฟ้า ร่วงโรยลงบนพื้น ฉาบผืนแผ่นดินนี้ ให้เป็นสีหิมะโปรย ในหมู่บ้าน ท่ามกลางหุบเขามีแค่เพียง เราสอง คอยสวมกอด ให้พ้นผ่าน ผ่านฤดูหนาว สีขาวนี้ไป "ดั่งเช่นในวันนั้น ที่เราได้พานพบ" เธอพูดบอกกับฉันด้วยใบหน้าที่ เปื้อนรอยยิ้ม ไอความร้อนจากไฟเตาควันที่กระทบกับกาย ทั้งอ้อมกอดเธอ ร่มเงาจากเธอมอบความอุ่นให้ใจฉัน เมื่อถึงฤดู ผลิดอกออกผล ฉันร้องเพลงกล่อมนกน้อยที่บินลู่ลมด้วยบทเพลงรัก ด้วยความสุขที่ล้นเอ่อ "เสียงของเธอ ยังไพเราะเหมือนเช่นเคย" คำพูดที่เธอเอ่ยให้ฉัน เพียงแค่นั้น แค่คำพูดนั้น ก็ทำให้ตัวฉันยิ้มได้อีกครา "หากว่าวันไหน เสียงของฉันดับสูญไป เมื่อไม่อาจขับขานบทเพลง ตอนนั้นเธอยัง จะรักกันอยู่ และอยู่เคียง ข้างเหมือนดั่งเคยรึเปล่า" "จะยังรัก ไม่ว่าเธอเป็นเช่นไร" เธอพูดมา ส่งมาด้วยยิ้ม มือของเธอ ค่อยๆลูบผ่านใบหน้าของฉันอย่างอ่อนโยน เข้าช่วงฤดูร้อน ใบไม่เริ่มเปลี่ยนสี เธอเจอกับโรคร้ายที่ย่างกรายเข้ามาเยือน ชะตากรรม ของหนึ่งคู่รักที่ค่อยๆแย่ลง ไม่สามารถจะสรรหายา บรรเทาอาการ โรคภัยของเธอ หนึ่งวันได้ผ่านพ้น อีกวันได้ผ่านไป ตั้งใจถัก...