Peter pan syndrome

โบสถ์ธรรมดาหลังหนึ่ง ตั้งอยู่ที่ริมทางของถนน
ได้ยินเสียงของผู้คนกู่ร้อง พร้อมเสียงระฆังกังวาล
เมื่อหันมองไปหาเธอ ราวกับพบเจอนางฟ้าเข้าแล้ว
และคนที่ยืนอยู่ข้างเธอนั้น คือชายที่ไม่เคยเจอ

เธอคนที่ฉัน อยู่ข้างกายมาแสนนาน
ก็คือเจ้าหญิงจอมซนในตอนที่เราเป็นเด็ก
แต่ในตอนนี้ความงามเหล่านั้น ได้-ทำให้ฉันทรมาณ

อย่าไปได้ไหม อย่าจากไปไหน อย่าปลุกให้ฉันฟื้นจากฝันนี้ได้ไหม
ทั้งที่เคยคิด ว่าเราสองนั้นต้องไม่มีวันที่จะแยกจากกัน
แต่ยิ่งไล่ตาม ก็ยิ่งดึงรั้ง จนสุดท้ายฉันก็โตขึ้นไม่ได้สักที
มีเพียงแค่ฉัน ที่โดนถูกทอดทิ้งไว้ ไปต่อไม่ไหว

เดินทางไปยังบ้านเกิด ที่เคยทอดทิ้งเมื่อนานมาแล้ว
และซองจดหมายเชิญที่ได้รับ ไม่กล้าพอจะฉีกทิ้งไป

ถึงแม้ว่าจะมีคนเกลียดชัง ตัวฉันเท่าไหร่
ก็มีเพียงเธอที่คอยส่งยิ้มให้มาตลอด
เธอรู้บ้างมั้ยว่าทำแบบนั้น ทำให้ใจฉันยิ่งทรมาณ

อย่าบอกได้ไหม อย่าพูดได้ไหม ได้โปรดอย่าขานคำสาบานนั้นได้ไหม
ได้แต่วินวอน เพียงชั่วครู่นั้น ได้โปรดเวลาหยุดลงจะได้ไหม
และหากเป็นจริง จะเข้าไปขวาง จะเป็นคนพาตัวเธอหลบหนีไปให้ไกล
ได้แต่คิดไป เพราะไม่มีทางที่มันจะกลายเป็นจริง

พอฉันเอ่ยคำพูดออกไปว่า "ขอให้เธอโชคดี"
เธอก็ส่งยิ้มออกมา ยิ้มที่เจิดจ้าดั่งดวงอาทิตย์
"ต่อไปขอให้เป็นเธอนะ" เธอบอกให้ฉันได้ฟัง

อย่าร้องได้ไหม พอทีได้ไหม โปรดหยุดหลั่งน้ำตาแสนสุขนั้นได้ไหม
ขอเพียงครั้งหนึ่ง มอบรอยยิ้มของเธอมา ให้ฉันคนเดียวอีกจะได้ไหม

อย่าไปได้ไหม อย่าจากไปไหน อย่าปลุกให้ฉันฟื้นจากฝันนี้ได้ไหม
ตัวเธอในชุด แต่งงานสีขาว ช่างเจิดจ้าจนตัวฉันไม่อาจเหลียวมอง
อย่าไปได้โปรด ขอร้องอย่าไป จนสุดท้ายฉันก็โตขึ้นไม่ได้สักที
อย่าทอดทิ้งฉันเอาไว้อยู่ตรงนี้เลย
เสียงของระฆังที่ดังก้องจนหัวใจฉันพังทลาย