Datsugoku

ที่เราเกิดมาคือเมืองที่เต็มไปด้วยไอเสีย
ที่มีกำแพงคอยกีดกั้นเราจากโลกทั้งมวล
สีของทุ่งหญ้าจะเป็นเช่นไร ก็ไม่เคยได้ล่วงรู้

ถ้าเอาแค่คอยความช่วยเหลือโดยไม่ก้าวไปไหน
ก็รังแต่จะนั่งเล่นเกมเก่งขึ้นเท่านั้นเอง
เขาพูดพลางหัวเราะเยาะขึ้นมา

เสียงผู้คนเริ่มกรีดร้อง เสียงปืนลั่นดังกังวาล
ชีวิตคืออะไรยังไม่รู้เลย
เขาถอนหายใจกลายเป็นควัน พลางเอื้อนเอ่ยคำพูดหนึ่งขึ้นมา
"เราจะหนี"

เมื่อก่อนเราทั้งสองเคยมี ความฝันที่เป็นหนึ่งเดียว
ว่าด้านนอกกรงที่คับแคบเช่นนี้ จะต้องมีรักอยู่ที่ใดที่หนึ่งอย่างแน่นอน
ภาพฝันที่ได้ทะยาน โบยบินขึ้นบนฟากฟ้า
ทะลุกรงที่ปิดกั้นอยู่ ฝันไปไม่รู้กี่ครั้ง

เมื่อนานมาแล้วเขาเคยได้แสดงสิ่ง ๆ หนึ่ง
เคยโอ้อวดมันด้วยท่าทางภูมิใจเสียเหลือเกิน
ทั้งที่เป็นเพียงแบบร่างโง่งม เรื่องเพ้อฝันของเด็กน้อย

แต่ถึงอย่างนั้นฉันก็เลือกที่จะก้าวเดินตามเขา
และตอนนี้สิ่งที่ถูกวางอยู่ข้างหน้าก็คือ
เครื่องบินในแบบที่เขาเคยบอก

เสียงแจ้งเตือนเริ่มขึ้นแล้ว เสียงของตำรวจลั่นร้อง
เสียงสัญญาณเริ่มยิงก็ดังขึ้นมา
ช่องว่างช่องนึงบนกำแพง เป็นเส้นทางให้ลอดผ่านเข้ามา
เพื่อหลบหนี

เมื่อก่อนเราทั้งสองเคยคุย กันถึงเรื่องราวความฝัน
ว่าสักวันเราที่อยู่บนท้องฟ้า จะก้มลงมองเมืองที่โสมมจากนอกกรงนี้
กระชากคันโยกที่มี สนิทขึ้นจนสุดแรง
พอที่จะทะลวงข้ามผ่าน เรื่องจริงที่เจอไปเสีย

สัญญาณเตือนดังขึ้นมา โดยไม่ว่ารู้ว่าเหตุใด
สัญญาณไฟเออเร่อกระพริบไม่หยุด
แต่ก็ยังเร่งเครื่องขึ้นไป ด้วยท่าทางมั่นใจและแล้วนาย
ก็หัวเราะ

ฟากฟ้ายามที่ได้เดินทางมันช่างกว้างไกลเพียงไหน
จนไม่มีเวลาจะมัวมาสนเครื่องยนต์ที่ร้อนและโครงเครื่องที่จะแตกสลาย
ถึงจะต้องแลกด้วยการที่ร่างต้องระเบิดไป
เพียงแค่นี้ก็พอแล้วล่ะ ...ฉันคิดไว้ว่าอย่างนั้น